Slecht bericht…

Hier even een verhaatje met een erg verdrietig familiebericht.

Maandagochtend had onze projectgroep van Life Cycle Cost Analysis een afspraak met het aluminuimextrudeerbedrijf Sapa in Vetlanda. Om half negen vertrokken we 80 km naar het noorden en binnen een uur waren we er ook al. Na een voorstelronde kregen we een introducitfilm van het bedrijf te zien, om een indruk te krijgen van wat ze doen en hoe ze werken. Sapa telt meer dan 13.000 medewerkers, verdeeld over 29 landen over de hele wereld; ook in Nederland. Het bedrijf extrudeert en verspaant niet alleen aluminium, maar ze maken ook het totaalproduct waar het aluminiumprofiel in verwerkt is. Zo maken ze bijvoorbeeld stoelen, auto- en motoronderdelen, kozijnen en nog 100.000 verschillende aluminium onderdelen. Al deze producten zijn ‘customer based’, dit wil zeggen dat ze alleen producten maken waar de ‘klant’ om vraagt.
Nadat wij een paar voorbeelden van de producten gezien hadden, kregen we een rondleiding langs verschillende productieprocessen. Eerst hebben we de extrudeerafdeling gezien; hier staat een pers van 3500 ton die nonstop aluminium bars van 500 graden celcius, rond 200 mm en 700 mm lang extrudeerd tot profielen van ongeveer 15 meter lang. Het was zeer indrukwekkend om dit te zien werken op een zeer hoge snelheid.
Daarna zijn we naar een afdeling gegaan waar ze de profielen vol automatisch anodiseren. Anodiseren is een oppervlaktebehandeling om het materiaal te voorzien van een oxidelaag. Deze afdeling is zeer uniek, omdat ze de profielen verticaal in het bad laten dopen. Hierdoor bespaar je veel ruimte, je hebt alleen een hoog gebouw en een diep bad nodig. Tevens lopen op deze afdeling maar 3 personen rond die alles controleren en onderhouden, dit is dan ook de meest productieve afdeling binnen dit bedrijf. Van de anodiseerafdeling zijn we nog door de verspaan- en assemblage afdelingen gelopen. Hier wordt ook zo veel mogelijk geautomatiseerd met robots en CNC-machines.
Omdat onze contactpersonen niet direct een geschikte afdeling voor ons project aan konden wijzen, konden wij er helaas nog niet specifieke vragen over stellen. In de loop van de week krijgen wij te horen welk productieproces wij kunnen analyseren.
Toen we om half 2 weer terug op de universiteit waren, konden Jurian en ik direct aanschuiven in het college Tool Design. Hier hebben les gehad over ponsgereedschappen; de pons onderdelen, bewerkingen, calculaties en hoe je het beste resultaat kan halen. Het was weer een interessante dag!

Dinsdag hadden we druk ingeplande dag, maar de uitvoering was iets anders. Nadat we uitgeslapen waren, ontbijtje hadden gehad en koffie hadden gedronken, zijn we naar school gegaan. Hier moesten we nog wat kleine dingen regelen over onze cursuswijziging en ons verblijf. In de middag zouden we fanatiek aan de arbeid met ons project. Maar wanneer je bezig wilt, vind je altijd weer iets anders wat ook ‘nog even moet’. ;) Dus de projectvoortgang schoot niet echt op. Als je een paar uurtjes op je kamer hebt gezeten, wil je er ook graag weer even uit. Dus heb ik nog maar even een klein rondje rond het meer Växjösjön gelopen. Wanneer je halverwege het meer bent en beseft dat over twintig minuten een presentatie start die je graag wil volgen: dan moet je even een tandje harder lopen. Vijf minuten voordat de presentatie begon, stond ik weer voor ons appartement. Dan even snel douchen en vol gas naar de collegezaal. Ik had net de introductie gemist, maar was nog mooi op tijd. ;) Toen kon ik daar nog even napuffen en afkoelen.
In de avond kreeg ik een naar bericht van m’n zus Johanna: oom Bauke ligt in het ziekenhuis en heeft een hersenbloeding gehad. Dan gaat je hart even sneller kloppen en schiet je even helemaal vol. Vorige week kregen we het bericht dat oom Bauke in het weekend van 11 september was opgenomen in het ziekenhuis, omdat er een tumor was geconstateerd. En dat er nog verder onderzoek nodig was om kwaadaardigheid vast te stellen. Met de realiteit in het achterhoofd, hoop je en verwacht je dat alles na de operatie weer goed komt. En als je dan hoort dat je oom ook nog een hersenbloeding heeft gehad, dan staat alles om je heen even stil. Na het gesprek met Johanna heb ik een tijdje buiten gezeten om naar de sterren en de maan te kijken. Dan besef je ook dat het leven zo kan veranderen. En dat je moet genieten van alle mooie dingen om je heen, omdat het de volgende morgen zo weg kan zijn.
’s Nachts ging de pub Stalarna open en ik vond dat ik er toch even mee moest; er even tussenuit. In het begin sta je even raar om je heen te kijken en af te vragen wat je hier doet. Maar na een tijdje was ik even de nare dingen vergeten en kon ik nog even plezier hebben met de andere studenten. Na de pub hadden we een kleine meatball-afterparty bij Karel, om weer een beetje bij te praten en wat energie op te doen.

Woensdag ochtend werd ik wakker met de gedachten alleen maar bij oom Bauke. Rond koffietijd kreeg ik een telefoontje van vader en moeder dat oom Bauke er niet meer is. Toen was het voor mij even over; dan stort je wereld even in. En zit je hier een kleine duizend kilometer van je familie en vrienden vandaan. De hele dag kon ik mijn gedachten nergens anders bij houden dan bij oom Bauke. Ik heb nog geprobeerd om met het project bezig te gaan, maar ik kreeg niks zinnigs op papier. Gelukkig vingen Jurian en Linda mij goed op en kon ik mijn verhaal even kwijt.
In de namiddag heb ik nog even een rondje door het bos gelopen om even te ontladen. Toen ik terug was, ben ik na het douchen in de rij gaan staan voor de inschrijving van de excursie naar Stockholm. In het weekend van 15 – 17 oktober gaan we de hoofdstad van Zweden ontdekken en beleven. Dit wordt vast een interessant en gezellig weekend. En als je weer met de andere studenten praat, dan ben je weer even de nare momenten vergeten.

Oom Bauke zal ik herinneren als een enthousiaste en optimistische man, met een sterk karakter en die altijd klaar stond voor iedereen.

Bedankt voor jullie mooie reacties!

Heel veel liefs en X-jes!