Van de warmte naar de kou

Tsja, dan zit mijn zomervakantie er al weer op... De afgelopen drie maanden zijn voorbij gevlogen. Het voelt nog als de dag van gisteren dat ik in Down Under aankwam, onwetend wat me de komende maanden te wachten stond. De ene dag na de andere dag was een grote, plezierige uitdaging. En nu heb ik nog een laatste uitdaging open staan: in 24 uur terug reizen van Melbourne naar Amsterdam.

Vorige week zijn we vanuit het feestelijke Queenstown vertrokken richting Mount Cook, met 3724 meter de hoogste berg van Nieuw Zeeland. Al van ver konden we de witte toppen van dit prachtige gebergte bewonderen. We bivakkeerden in een hostel midden in een vallei dicht bij de Mount Cook. Na een paar uurtjes lopen over rotsachtige vlaktes, langs riviertjes en door kleurvolle heide, kwamen we aan bij een groot meer van smeltwater van de reusachtige berg. Hier hadden we een schitterend uitzicht op de iconische Mount Cook en alle andere besneeuwde gebergten met gigantische grote gletsjers. In de avond konden we wegdromen onder een wonderbaarlijk heldere sterrenhemel, die de witte bergtoppen verlichte.

De volgende dag gingen we oostwaarts, richting een klein plaatsje Rangitata; via uitgestrekte agrarische landschappen. Dit voelde toch wel weer een beetje als thuis, het boerenleven; tussen de koeien, schapen en de maisvelden. Naast de grootte van alle velden en het aantal dieren, was er nog een ander groot verschil met het boeren leven in Nederland: In Nederland vechten we tegen water en in Nieuw Zeeland vechten ze voor water. In plaats van het afvoeren van grondwater, moeten de boeren hier het water uit bronnen oppompen om zo het land te kunnen sproeien. Dit doen ze met grote roterende irrigatie installaties, die binnen een rotatie wel 10 tot 20 hectare kunnen besproeien. Op de locatie waar wij konden overnachten hadden we de vrijheid om de heuvelige landschappen te ontdekken, gevuld met herten, schapen en koeien. In de avond hebben we de dag even goed afgesloten met een heerlijk diner en een verfrissend biertje.

Aangekomen in Christchurch, de volgende ochtend, was het alweer tijd om afscheid te nemen van de groep; enkele reisgenoten stapten hier ook af en de anderen gingen verder in de bus richting het noorder eiland. Samen met een Chinese reisgenote heb ik een auto gehuurd; om zo Christchurch in alle vrijheid te kunnen bewonderen, zonder verlegen te zitten met al onze bagage en het openbaar vervoer. In het stadscentrum was een groot festival gaande met straatartiesten van over de hele wereld. Dit fleurde de boel aardig op, want deze sombere stad mocht wel wat entertaiment gebruiken na de verschrikkelijke aardbeving. Het grootste gedeelte van de dag hebben we doorgebracht in het schitterende stadspark en in andere reeds herstelde straatjes van het stadscentrum. En nu we in de luxe waren van een auto, konden we tevens de stormachtige oostkust bewonderen. Hier waren de gevolgen van de aardbeving nog goed zichtbaar; we reden langs een rotsgebied die volledig was afgezet met zeecontainers, om automobilisten niet af te leiden. Naarmate we dichterbij kwamen, zagen we wat er gebeurt is: enkele huizen die op de rotswand stonden zijn met rots en al de afgrond in gevallen. Andere huizen waren voor een deel weggevaagd of staan op het punt van instorten. Dramatisch. We spraken met een aantal bewonders van deze omgeving: zij zijn heel realistisch en positief ingesteld, ze werken samen hard aan de wederopbouw van de gehele stad. Ze zeiden dat de 'rotte appels' onder alle gebouwen in de stad nu zijn uitgesorteerd en dat ze zich nu zelfs veiliger voelen als voorheen.

De nacht hebben we doorgebracht op het vliegveld, om zo vroeg in de ochtend in het vliegtuig te springen. Mijn Chinese reisgenote ging terug richting Auckland, om daar over te stappen voor een vlucht richting haar thuis. En ik vloog terug richting het hete Melbourne, waar het overdag warmer is dan 35 graden celcius. Toen ik uit het vliegtuig stapte, kwam de warmte me al tegemoet. In de zon is het niet uit te houden, dus springen we hier allemaal van de ene schaduw naar de andere; waar zelfs de wind nog te warm is. Ik heb deze laatste dagen in Down Under grotendeels doorgebracht onder de bomen in de stadsparken. Ik zal nu mijn spulletjes bij elkaar rapen en nog een goede verkoelende douche te nemen, voordat ik in het vliegtuig spring richting het koude Nederland. Vannacht vlieg ik van Melbourne naar Dubai, waar ik een paar uurtjes in de ochtend kan rondlopen voor de overstap in het vliegtuig naar Amsterdam. Als alles een beetje volgens plan verloopt, dan ben ik woensdagmiddag weer terug in ons oude en vertrouwde landje.

Bedankt voor alle reacties op mijn reisverslagen. Tot snel! En voor de laatste keer: de hartelijke groeten en knuffels uit het warme Down Under!